Fly4free.pl

22.06.2020

Mimo, że spałem z dala od jakiejkolwiek cywilizacji to i tak całą noc miałem hałas. Niedaleko namiotu postanowił przylecieć bocian, który klekotał mi nad uchem całą noc ;) przyzwyczajony do hałasu jakoś zasnąłem, no ale... ze śmiechu powstrzymać się też nie mogłem ;) rano szybka zwijka z namiotem i wróciłem się z powrotem do Valgi, z której po 13:00 miałem pociąg do Tallinna. Od rana jeszcze pokręciłem się po tym miasteczku, głównie po estońskiej stronie. Jest co zwiedzać, mimo że to praktycznie niezauważalna na mapie miejscowość (a właściwie dwumiejscowość ;) ). Po 13:00 ruszyłem pociągiem do Tallinna. W porównaniu do Litwy i Łotwy, Estonia to już zdecydowanie nowoczesność. Pomarańczowy i cichy pociąg dowiózł mnie w 4 godziny do stolicy Estonii. W pociągu dość tłoczno, a miejsca dla rowerów wypełniły się po brzegi, że aż igły nie można było wcisnąć! Na szczęście wsiadałem na stacji początkowej, więc miejsce spokojnie miałem ;) w pociągu ogólnie dość tłoczno było, ale co ciekawe... jako jedyny miałem maseczkę :D aż się dziwnie poczułem, że taki ścisk, a nikt maseczki nie ma. Widocznie nie ma jak w Polsce, że trzeba ją zakładać w pociągu. Kiedy dotarłem do Tallinna to czuć już było coraz bardziej, że jestem na północy. Nie było już tak gorąco jak wcześniej, choć było cały czas słonecznie. Skandynawski chłodek już się jednak zaznaczał ;) Tallinn zdecydowanie wygrał wśród miast krajów bałtyckich, jeśli chodzi o wygląd. W Tallinnie można było poczuć się jak w niebie, jeżdżąc rowerem po ścisłym centrum. Piękne i odnowione budynki i uliczki, jeszcze ładniej niż w Valdze. Co do roweru... w samym centrum jest trochę absurdalny zakaz jazdy rowerem o szerokości większej niż 80 cm :D czyli jadąc wąskim góralem jest się w czymś gorszym niż jazda szerszym trekkingiem? ;) dla mnie trochę to śmieszne. Ale widocznie Estończycy jakieś powody mają, więc trzeba to uszanować. Mój rower nawet nie wiem, czy miał więcej niż 80 cm szerokości. Z zachowaniem ostrożności pojeździłem po centrum. Turystów zresztą i tak nie było wielu z powodu pandemii. Restauracje co prawda były w większości oblegane, jednak sam spacer po mieście można było odbyć w spokoju i bez ścisku. Jak co wieczór, zacząłem szukać jakiejś miejscówki na namiot, aby mieć potem blisko na prom do Helsinek kolejnego dnia. W Pirita 5-6 km od terminala promowego wydawało się najrozsądniej i gdzieś się przykitrałem z namiotem. Miałem również okazję przy bezchmurnym niebie zobaczyć zachód słońca, który był w Tallinnie o 22:44 lokalnego czasu. Jako, że to był 22 czerwca, był to najdłuższy dzień w roku, więc to był najpóźniejszy zachód. W Tallinie co prawda jeszcze nie było dnia polarnego, ale słońce na tyle późno zachodziło (i na tyle wcześnie wschodziło), że noc była dość jasna i nie taka całkiem ciemna.












































































23.06.2020

Poranek w Tallinie z piękną pogodą i czystym niebem. Kolory morza i nieba były praktycznie identyczne i jakby tak wpatrzeć się w horyzont, prawie nie widać było linii brzegowej ;) o 12:00 zameldowałem się w porcie, aby linią promową Eckeroline popłynąć do Helsinek. Odprawa rowerzystów odbywa się razem z autami. Co najlepsze, wymija się całą kolejkę aut i na prom wjeżdża się jako pierwszy ;) sam prom całkiem ładny i zadbany. Ja jednak z powodu noclegów w namiocie wypatrzyłem w pierwszej kolejności gniazdka, aby podładować tel, powerbanka czy baterię w aparacie. Wprawdzie mam również ładowarkę solarną, jednak przezornie zawsze warto być ubezpieczonym i mieć w zapasie ładowarki niezależne od pogody ;) po dopłynięciu o 14:15 do Helsinek modlitwa, aby Finlandia wpuściła Polaka... wyjeżdżam z promu i udało się! Dwóch Panów ze straży granicznej co najwyżej stało obok i się tylko przyglądało. Zatem kolejny sukces osiągnąłem, bo nie dość, że 2 dni wcześniej w ostatniej chwili zdążyłem być na Łotwie, gdzie dla Polaków znów wprowadzono kwarantannę to udało się dotrzeć do Finlandii. Po przypłynięciu do Helsinek upał, 27 stopni i pełne słońce. Dla Finów 27 stopni to już upał, podczas kiedy u nas upał to 30 stopni. Kraj chłodu, więc w sumie trudno się dziwić ;) w pierwszej kolejności pojechałem na obiad, bo głód już sięgnął głęboko. Polecam targowisko Kauppatori, gdzie serwują pyszne rybki i ceny są na dość dobrym poziomie, bo za 10 Euro można już całkiem nieźle się najeść. Po obiedzie zrobiłem rowerową objazdówkę wokół miasta. Najpierw kawałek na północ pojechałem, a następnie objechałem małe wysepki jak Kuusisaari, Lehtisaari czy Lauttasaari. Na tej ostatniej przyszło mi się rozbić z namiotem. Wprawdzie wyspa jest zamieszkała, ale w parku miejskim nad przy samym brzegu było całkiem dużo miejsca na namiot, gdzie nikt praktycznie się nie kręcił. Zresztą nawet jakby ktoś był to jednak należało pamiętać, że to Finlandia, gdzie spanie na dziko to normalność. Tak mi minął kolejny słoneczny dzień.

















































































24.06.2020

Ostatni dzień, kiedy poruszam się pociągiem. Po porannym zwiedzeniu Helsinek, o 13:24 wsiadłem w pociąg do Rovaniemi. Same Helsinki jeśli chodzi o centrum wygląda pięknie, choć wiele głównych miejsc jak np. Plac Senacki były w remoncie. Mimo to warto było tu zajrzeć! No i o 13:24 ruszyłem z Helsinek po to, aby o 22:47 dojechać do Rovaniemi. Sama podróż pociągiem świetna, miejsca na rowery, place zabaw dla dzieci, czy pokoik zabaw. Świetna sprawa! Z zewnątrz pociąg ma zielone malowanie, wszak Finlandia porośnięta jest gęsto lasami iglastymi. Idealnie więc wkomponuje się w krajobraz ;) po przyjeździe do Rovaniemi szok. I to 2 szoki. Pierwszy to taki, że wreszcie mogłem cieszyć się nocą bez nocy. W Rovaniemi słońce już nie zachodziło. Drugi szok to... komary! W samym mieście może ich nie było, ale wystarczyło wyjechać kawałek dalej i od razu siadały. Była ich cała chmara. Ta chmara komarów w lipcu, które były w Polsce to było nic w porównaniu do Finlandii, serio. Tam było 2 razy gorzej. Dlatego od dzisiaj jak ktoś będzie narzekał na komary w Polsce, zabiorę go latem do fińskiej Laponii w gęsty las :) byłem też głupi, bo stwierdziłem, że bez spraya sobie poradzę. W namiocie na dziko? Na rowerze? Oczywiście... że nie. Nie wiem jakich sztuczek musiałem użyć, aby rozbić namiot. Komary latały wszędzie. Jakoś się udało. Wracając i kończąc to narzekanie na komary... po przyjeździe pociągiem ruszyłem w kierunku wioski Świętego Mikołaja. Mimo, że odwiedziny Mikołaja były (a może i jeszcze są, nie wiem) niemożliwe z powodu koronawirusa, to dla zobaczenia tej wioski zdecydowanie warto się tu przejechać! Usłyszeć świąteczne piosenki pod koniec czerwca... bezcenne! Naczytałem się opinii, że tu jest komercja. Bzdury, bzdury i bzdury... miejsce jest świetne i można wspomnieć tu swoje dzieciństwo, kiedy wierzyło się w Świętego Mikołaja. Komercja jest wszędzie, po prostu trzeba nauczyć się cieszyć z tego, co jest. Mi się to zdecydowanie udało i bardzo miłe wspomnienia mam z tego miejsca. Oczywiście obowiązkowo fotka na linii koła podbiegunowego. Namiot rozbiłem 300 metrów od tej wioski. Mimo, że byłem w tej wiosce o północy, tamtejszy termometr pokazywał +24*C! Koniec czerwca był zdecydowanie gorący w Finlandii.


































































Ciąg dalszy nastąpi...

-- 02 Wrz 2020 00:47 --

Część 2

25.06.2020

Od tego dnia już koniec z pociągami. Główny środek transportu na Nordkapp to tylko rower! I tak aż do 2 lipca. Po porannej pobudce kolejna walka z komarami, tym razem przy zwijaniu namiotu. Patrząc na to, co się działo, zaopatrzyłem się w Rovaniemi w spray na komary. I to nawet w dwa. One potrafią ciąć nawet w dzień. Po porannym ponownym odwiedzeniu wioski Santa Claus na równy pół roku przed (i po) Bożym narodzeniu, pożegnałem się i ruszyłem w drogę! Od tej pory byłem ciągle za kołem podbiegunowym, a słońce świeciło 24/7. I faktycznie świeciło, bo pogoda mimo takiej dalekiej północy była dalej świetna, +27*C! Pierwsze kilometry za Rovaniemi w kierunku północnym były takie hmm... dzikie ;) praktycznie wyjechało się z Rovaniemi i już pusto. Auta jeździły tylko pojedyncze. Po 30 km zobaczyłem pierwsze 2 renifery! Jednak były na tyle szybkie, że nie zdążyłem im cyknąć fotki. Jednak później okazji było jeszcze więcej! Po 110 km dotarłem do pierwszej większej miejscowości – Pello. Po drodze tylko lasy lasy i jeszcze raz komary. I oczywiście lapońskie jeziora. Jednym słowem tajga. Pello to miejscowość graniczna ze Szwecją. Szwecja niestety była dalej uważana za „zły” kraj z powodu covid, stąd kontrole graniczej były tam dalej prowadzone. Oczywiście po stronie fińskiej, do Szwecji można było bez problemu wjechać. Tego dnia zrobiłem 147 km. Namiot robiłem obok Laavu – czyli fińskiego miejsca, gdzie można rozpalać ogniska. Komary oczywiście cięły jak porypane, choć jak już miałem spray to czułem się spokojniej i komary były skutecznie odgonione, dzięki czemu mogłem cieszyć się otaczającą przyrodą i cały czas dniem polarnym.